Β. Ίκαρη, Γ. Νταγάκη, Μ. Ασλανίδου, Β. Καρακώστα, Μ. Πολυχρονίδη, Λ. Φιλιππίδη, Β. Στρατάκη και Γ. Τσιαμπόκαλου (Sadahzinia) – σε νοηματική διερμηνεία της Σ. Ρομπόλη – απευθύνουν το δικό τους μοιρολόι στα θύματα έμφυλης βίας και με όχημα την κοινή μας γλώσσα, τη μουσική, φωνάζουν μαζί το δικό τους “Καμιά Μόνη”, μια κραυγή δικαίωσης και δικαιοσύνης
Με τη στήριξη του Κέντρου Διοτίμα και με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα (25 Νοεμβρίου) για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, εννέα ερμηνεύτριες συναντιούνται και αφιερώνουν στα δεκάδες θύματα γυναικοκτονιών τη σπαρακτική διασκευή του τραγουδιού «Όσο βαρούν τα σίδερα» με επιπλέον πρωτότυπη σύνθεση του Κώστα Ανετάκη και πρωτότυπο στίχο του Παντελή Κυραμαργιού.
Βιολέτα Ίκαρη, Γεωργία Νταγάκη, Μελίνα Ασλανίδου, Βασιλική Καρακώστα, Μαριάννα Πολυχρονίδη, Λευκοθέα Φιλιππίδη, Βούλα Στρατάκη και Γιολάντα Τσιαμπόκαλου (Sadahzinia) – σε νοηματική διερμηνεία της Σοφίας Ρομπόλη – απευθύνουν το δικό τους μοιρολόι στα θύματα έμφυλης βίας και με όχημα την κοινή μας γλώσσα, τη μουσική, φωνάζουν μαζί το δικό τους “Καμιά Μόνη”, μια κραυγή δικαίωσης και δικαιοσύνης.
Τα μαύρα ρούχα
Διασκευή και πρωτότυπη σύνθεση: Κώστας Ανετάκης
Πρωτότυπος στίχος: Παντελής Κυραμαργιός
Ενορχήστρωση: Κώστας Ανετάκης και Γιάννης Ταυλάς
Τραγουδούν με σειρά εμφάνισης:
Βιολέτα Ίκαρη, Γεωργία Νταγάκη, Μελίνα Ασλανίδου, Βασιλική Καρακώστα, Μαριάννα Πολυχρονίδη, Λευκοθέα Φιλιππίδη, Βούλα Στρατάκη και Γιολάντα Τσιαμπόκαλου (Sadahzinia)
Νοηματική διερμηνεία: Σοφία Ρομπόλη
Παίζουν:
Κρητική Λύρα: Γιώργος Σκορδαλός
Κανονάκι: Στέφανος Δορμπαράκης
Ούτι: Γιώργος Παππάς
Λάφτα: Αλέξανδρος Καψοκαβάδης
Στεριανό λαούτο: Νίκος Καραβυράκης
Κρητικό λαούτο: Χρήστος Δάβρης
Πιάνο-πλήκτρα: Ματί Παλαιολόγος
Ακορντεόν: Θάνος Σταυρίδης
Κλαρίνο: Αντώνης Καλιούρης
Τρομπέτα: Νίκος Σαμαράς
Σαξόφωνο: Αποστόλης Βαγγελάκης
Σαξόφωνο: Μάκης Τσώτσης
Τρομπόνι: Γιώργος Παυλής
Βιολί: Χρήστος Ψαρομήλιγκος
Βιολί: Καλογιάννης Βεράνης
Τσέλο: Αλεξάνδρα Παπαστεργιοπούλου
Τσέλο: Στέλλα Τέμπρελη
Κοντραμπάσο: Άγης Παπαπαναγιώτου
Ηλεκτρικό Μπάσο: Χάρης Ανδρουλάκης
Τύμπανα: Βασίλης Γιασλακιώτης
Κρουστά: Γιώργος Φασόλης
Ηλεκτρική κιθάρα: Αλέξανδρος Χρυσοστομίδης
Ακουστική κιθάρα: Κώστας Ανετάκης
Η ηχογράφηση και η βιντεοσκόπηση έγιναν ζωντανά στο στούντιο Sierra.
Ηχολήπτης: Γιώργος Καρυώτης
Βοηθοί ηχολήπτη: Ραφαέλα Λιαπάκη, Κώστας Σπυρόπουλος
Μεγάλο “ευχαριστώ” και στον Χρήστο Ζορμπά
Μείξη ήχου και παραγωγή: Κώστας Ανετάκης
Βοηθοί παραγωγής: Σπύρος Μέντης & Εμμανουέλα Φοινοκαλιώτη
Σκηνοθεσία: Πάνος Ηλιόπουλος
Εικονοληψία: Πάνος Ηλιόπουλος, Παναγιώτης Λεοντής, Μιχάλης Παπαϊωάννου, Μιχαήλ Κοτσιεβ, Εμμανουέλα Μπέη, Dodon Vasile, Μαριάννα Λεονταρίδη, Jussi Parnanen, Πάνος Ανδριανός
Όλα τα έσοδα διατίθενται αποκλειστικά στο κέντρο ΔΙΟΤΙΜΑ.
Για όποιον θέλει να συνεισφέρει:
Facebook: @NGOdiotima
Twitter: @CentreDiotima
Instagram: @diotima_centre
Linkedin: Diotima Centre |
Tiktok: DiotimaCentre
Youtube: Κέντρο Διοτίμα
Στίχοι
Είχα και υστερήθηκα, το μωρό μου
θυμούμαι και στενάζω
άνοιξε γης μέσα να μπω κόσμε ψεύτη
κόσμο να μην κοιτάζω
Μαύρα δε βάνω στο κορμί γιασεμί μου
γιατί η καρδιά είναι μαύρη
Είναι καρδιά που νταγιαντά κόσμε ψεύτη
του μισεμού τα βάρη
Εμαύρησες μου την καρδιά, δυο μου μάτια
και μπλιο δε θα γελάσω
χέρου τον κόσμο αμοναχή γιασεμί μου
κι εγώ ας τον εχάσω
Τα μαύρα ρούχα ρέγομαι γιασεμί μου
θα κάμω ένα τακίμι
γιατί είδα την αγάπη μου, ψεύτη κόσμε
να τα φορεί και ‘κείνη
Απ’ την ψυχή μου ένα δάκρυ
ένα τραγούδι ακόμα
θέλω να γίνει σπόρος
για να φυτρώσει στο χώμα
σαν λουλούδι που αντιστέκεται η ελπίδα
Ξέρω δε σβήνουν όσα άκουσα και είδα
Κι αυτό το σπάνιο λουλούδι
θα γίνει κάποτε δέντρο
ν’ απλώσει ρίζες παντού
που θα τρυπούν το τσιμέντο
Είναι πηχτός και με πνίγει ο αέρας
Αλλάζει πρόσωπα συνέχεια το τέρας
Δηλητήριο τ’ οξυγόνο
βρωμάει η ανάσα του φόνο
ξεχνά πως μάνα τον εγέννησε με πόνο
Πόσα ονόματα χαράχτηκαν σε μνήματα
κι είναι πλέον αριθμοί και παραδείγματα
Γιατί αρνείσαι να δεχτείς έναν όρο
Ακόμα τρέφεσαι καημένε, απ’ τον ομφάλιο λώρο
απ’ την πληγή που πηγάζει μια παλιά αμαρτία
με τ’ όνομά της θα την πω: Ανδροκρατία
Αν θες να πνίξεις το φίδι
πες το με τ’ όνομά του
Τα αυτιά σου άλλο μην κλείνεις
Πες το με τ’ όνομά του
Αν θες να πάρουμε ανάσα
πες το με τ’ όνομά του
Αν θες το αύριο να ‘ρθει
πες το με τ’ όνομά του
Απαντάς ψιθυριστά
σε μια ερώτηση-κραυγή
όσο κρατά μια αναλαμπή του γαλαξία
Οι μέρες που θα ‘ρθουν
μας θέλουν όλες μαζί
Πες το με τ’ όνομά του: Γυναικοκτονία
Όσο βαρούν τα σίδερα αμάν-αμάν
βαρούν τα μαύρα ρούχα
γιατί τα φόρεσα κι εγώ, κόσμε ψεύτη
για μιαν αγάπη που ‘χα